Umutsuzluk Çanları

Asacının adını bile umursamadan parmaklarının arasına almıştı gözüne ilk çarpanı. Ortamın sıcaklığıyla eşleşmiş ısı ellerinden tüm vücuduna dalga dalga yayılırken ardından henüz tanıdık olmadığı bir güç içinde parlamaya başlamıştı. Kan akışının hızlandığını her geçen saniye daha iyi anlayabiliyordu küçüka adam. Babasının omzundaki ellerini hissettiğinde ki hafif ürperti bu alışılmadık gücün verdiği şok etkisini azaltmıştı, kendini tekrar dünyada hissediyordu. Yüzünü babasına çevirmemişti çocuk, hala eline aldığı yeni asaya bakıyordu. Bu garip güç kendisinden mi yoksa bu tahta parçasından mı vardı, anlamakta güçlük çekiyordu. Daha önce babasıyla çalışırken kullandığı herhangi bir asaya benzemiyordu. Varlığını güçlü bir şekilde hissedebiliyordu. Dokunarak bile bir şeyleri yok edebileceğini, özgürlüğü iliklerine kadar yaşamak istiyordu. Görmüştü, insanların ölmeden önceki son çığlıklarını, son bakışlarının nasıl donuklaştığını. Ellerinin yavaş yavaş düştüğünü. Üstelik bunu yapanın babası olması daha çok merak etmesini sağlıyordu. Belki de karanlığa atacağı ilk adımı bu asayı eline alarak yapmıştı. Dükkan sahibinin yüzüne donuk gözlerini çevirdiğinde korkuyu hissetmişti. İnsanların ölümünü görmenin ona kazandırdığı bir çok şeyden biriydi bu özellik, insanların korkularını anlayabiliyordu. Duygular, davranışlar 11 yaşında ki küçük bir çocuk için ne kadar anlamlıydı oysaki...

Achille çocukluğunu, ruh sağlını terk etmişti anlayamacağı şeyleri anlamak adına. Normal bir hayat geçiremeyeceğini insanların ölümünü ilk gördüğünde bile anlamıştı. Soğuk havayı her yanında hissetmişti, acıyı, kasveti en hat safhalarda, kaçmadan... Onları kabullenmişti, kötünün kötü olduğu kavramını kimse ona söyleyememişti ya. İyininde iyi olduğunu. Deneyerek öğrenecekti çocuk hepsini. Uykusunu terk etmişti, acıyla yüzleşebilmek için fedakarlık yapması gerekiyordu, öğrenmişti, biliyordu. Birine muhtaç değildi ya. Kibir, öfke, duyguların anlamlarını gözlerden okuyabileceğini biliyordu çocuk. Hatta doğruyu bilmenin verdiği kötü hissi, yalanın tatlılığını, kandırılmanın kötü olduğunu düşünmüyordu. Bir kadının saçlarını oynanmasını, ona güzel şeyler söylenmesini görmüştü hemen ardından hiç acımadan o şevkatli elin hançeri tutarak şah damarını kestiğini... Mutluydu, ölmeyeceğini düşünüyordu, o elin kurtarıcı olduğunu. Saftı, güven duygusunu görmüştü kadında. Achille o zaman anlamıştı, insanlar her zaman akıllarıyla hareket etmiyorlardı.

O kadının ölmeden önce attığı son çığlık kulağına gelerek tekrar gözlerine dönmüştü hayat. Asaya. Dükkan sahibine olan bakışları düşünceleri yüzünden değişmiş olmalı ki adamın yüz ifadesi değişmişti, bir anlam çıkaramamıştı çocuk. Belirgin duygular haricinde yüz ifadelerini okuyamazdı, biliyordu küçüktü. Babasına dönüp asasını gösterdi. Genelde donuk olan yüz ifadesini hem kararlılığı hemde küçük dünyasında kapılarını araladığı tek kişiyle konuşmaya hazırlandığı için değiştirmişti. Asasını ona doğru uzattı, teyit edilmek istiyordu, ezilmiş kişiliği içinde bas bas bağıran özgürlük çığlıklarını bastırmıştı. Asasının iyi ya da kötü olduğunu bilemeyeceğini fısıldıyordu mantığı, daha önce kaç farklı asa görmüştü sanki. İsimleri mi vardı asaların, türleri ya da boyutları? Çocuk sadece tek kelime etmişti, "Baba?" o ikisi için yeterliydi. İçinde ki heyecanı hissedebiliyordu, babasının yorumunu merak etmişti. Sabırsızlığını yüzüne vurmayacaktı, fakat karanlık lordun bakışlarından kaçamayacağını çoktan öğrenmişti Achille.