Rotamız Hogwarts...
Gözümün önündeydi bütün kareler, bütün sesler… Kavga edişleri, birbirine atılan eşyalar, yükselen sesler ve merdivenlerde çöküp kalmış Acenath… Gözlerinden yaşlar akıyor, kavga gürültüde bomboş gözlerle bakıyordu dünyaya. Bir varmış bir de yok olmuş gibi silinmişti hayattan o anda. Derin bir sessizlik oldu sonrasında. Duyulan bir kapı zili sesi bıçak gibi kesmişti gürültüyü. Kapının ardındaki misafirler kara bulutları dağıtmaya gelmiş, Acenath’a el uzatmaya karar vermişti.
Büyükannesi ölmeden önce bu kadar mutluydu Acenath. Bir daha mutlu olamamış gibiydi. Hayatında bahşedilmiş, ona ait fazla bir şey yoktu aslında. Biraz mutluluk, biraz sahip oldukları yetmişti o zamana kadar. Büyükannesinin ölümünden sonra belirginleşen yalnızlığı, ilgisizlik onu içi kapanık yaratmaya yetmişti. Kavgaların içinde büyümesi fevrilik yaratsa da onda içine kapanık olması duygularını dışarı vurmasına engel olmuş, asi yaradılışlı olmasına izin vermemişti.
Bütün karanlıkları evlerine gelen misafirler ve getirdiği önemli bir mektup dağıtmıştı. Hogwarts Acenath’a kucağını açmış ve onu bekliyordu. Bu zamana kadar Hogwarts gerçeği ile pek tanışmamış olan Acenath aydınlığın ilk defa ona vurduğunu, buzların erircesine soğuk bir dönemden sıcak bir ilkbahara erdiğini hissediyordu ruhunun. Evinden uzakta bir yaşama başlaması gerekiyordu. Onu almaya gelenler hiç tanımadığı akrabalarıydı. Artık o akrabaları ve akrabalarının çocukları ile beraber yaşamaya devam edecekti. Babası tarafından akrabaları olduğunu daha sonra öğrenmişti Acenath. Babası safkan, annesi muggle olduğu halde hiç bu durum yokmuş gibi yaşamıştı. Gerçeğin su yüzüne çıkışıydı belki de bunlar. Bir hazırlık süreci ve ayrılış evresinden geçmekteydi. Olağanca kısa bir sürede eşyaları hazırlanmış, annesi ve babasından ayrılma zamanında oldukça zorlanmıştı. Aslında çoğu zaman onlara sevgisizlik hissetse de yine kopamıyordu. Hiç ayrılmayacakmış gibi yaşaması ayrılışı zorlaştırmıştı. Çok uzun kalamazdı, vakit geldiğinde adımlar bir bir atıldı, mesafeler arttı, geride kalanlar görünmez oldu.
King’s Cross İstasyonu hayatının başlangıcının en baştaki noktası olmuştu. Yeni yaşamında yanında olanlarla çabuk kaynaşmış, büyükannesinin ardından ilk defa mutlu olmuştu. Akrabaları annesi ve babasından çok yakın olmuş, çocuklar ise ona adeta kardeş olmuştu. Bütün aile istasyona gelmiş ve bir kargaşanın içine düşmüştü. Koşuşturanlar, vedalaşanlar… Onu uğurlayacak akrabaları olmasına rağmen annesi ve babasını o kadar çok arıyordu ki Acenath. Karışıklık ortamının içinde bu kadar düşünceye dalmış, kimse de onu rahatsız etmemişti. Sıyrıldı bir anda düşüncelerinden. Gözü bir tabelaya takıldı. “Peron 9 ¾” Yeni evinde buranın adı çok geçmişti. Ondan 5 yaş büyük olan yeni kardeşi Acenath’a bu peron ile ilgili her şeyi anlatıyordu. Zihninde canlananlar şimdi gözünün önünde duruyordu. Ara sıra kardeşleri onun yanına gelerek ilgisini insanlara çekiyordu, bazen de yeni ailesi onun sırtını okşuyor ve ona sarılıyordu. Bundan memnundu, yeni ailesinden memnundu ama bir anda unutamazdı olanları, yüreğinden gitmemişti ki eskiler, yerini yenileri doldursun.
Etraftaki ayaklanma gidiş vakti geldiğinin habercisiydi. Yeni ailesine kocaman sarılmış, onlar ile vedalaşmaya hazırlanırken bir anda bir yüz gördü. Çok tanıdıktı bu yüz. Ona bu zamana kadar çok gösteremese de sevgisi ile bağlı olan biri… Babası onu uğurlamaya gelmişti. Acenath elini uzatmak istemiş, fakat babası duvarın kenarından ona gelmemesi için işaret vermişti. Sözü dinledi ve ona gözyaşları ve ufak bir el sallaması ile veda etti Acenath. O zamana kadar görmediği bir sahne gerçekleşti. Babası da ilk defa ağlıyordu, fakat belli etmemeye çalışıyordu. Acenath babasına şefkat dolu bir göz ile baktı ve kocaman bir gülümseme gösterdi. Babası orada fark edilmeden hızlı adımlarla uzaklaştı. Bu arada ne olduğunu anlamayan yeni ailesi Acenath ve kardeşlerini alarak ilerlemeye başladılar. Son öğütler kulaklarda çınlandı, “Görüşmek üzere…” sesleri duyuldu. Acenath yarı mutlu yarı üzgün bir şekilde kardeşlerinin elini sıkıca tuttu. Önce büyük kardeşi duvardan geçerek bir anda kayboldu. Şaşkına dönen Acenath yaşadığı duygu karmaşasında daha da yoğun duygulara kapıldı. Bir destek ona dokundu ve Acenath cesaretini topladı. Zemin ayaklarından kayıyor, ortalık iyice beyazlaşıyordu. Bir duvar ve bir kız sadece duruyordu. Koştu, koştu, koştu. Bir boşluk içinden yeni bir dünyaya düştü. Gülüşmeler, ağlaşmalar ile beraber görkemli bir tren ve ellerini uzatmış kardeşleri onu bekliyorlardı. Hogwarts Expresi yavaş yavaş doluyor, sesler yükseliyordu…
“Rotamız Hogwarts,
Yolumuz büyücülük,
Başlangıcımız Peron 9 ¾
Varışımız büyünün çekici dünyası…” 
Konu: *~Rotamız Hogwats~* 
