“İçeri gir çocuk.”
Babasının sert dokunuşuyla, zorla içeri itildiğinde tüm bakışların kendilerine dönmesi utandırmıştı asık suratlı kızı. Kapının hemen üzerinde duran, içeri yeni bir müşterinin girdiğini haber veren çana lanet okuyarak ürkek bir adım attı. Sessiz, ağabeylerinin kendisini iteleyerek yanından geçmelerine bakakaldı. Bir şey söylemek ne haddine, ailenin diğer fertlerinin yanındayken dudaklarını bile aralayamazdı. Hogwarts onun için bir kurtuluştu. Bulundukları her davranışla ailesi, bu kanıya inanması için daha da zorluyorlardı lleana’yı. İçerideki gürültüden rahatsız olduğunu fark ettiğinde çoktan ahşap tezgahın önündeydi. Diğer hangi büyük çocuktan kaldığını bilmediği ayakkabısının içinde, parmak uçlarında yükselmiş, sadece sesini duyabildiği ihtiyarı görebilmek için uğraşıyordu. Babasının varlığını arkasında hissetmiyor olsa zıplayabilirdi. Ah, babası olmasa…
“Merhaba küçük.”
Havada asılı kalan şefkat dolu ses tonu kulaklarına ulaştığında etrafına bakındı ilk önce. Daha önce kimse kendisiyle böylesine bir tonda konuşmamıştı. O, genelde bağırılmaya ve tiz, cırtlak seslere alışkındı. Yüzündeki ifade yumuşayacakmış gibi olduğunda babası girdi araya. Dakikalar önceki gibi tekrar itildi. Dengesini sağlayamayıp yanlışlıkla çarptığı büyücüden yediği azarda çabası. İçerideki herkesten olabildiğince uzak, babasının Ollivander olduğunu tahmin ettiği adamla yaptığı konuşmayı dinliyordu. Ağabeyleri ise çoktan dükkandaki diğer müşterileri rahatsız etmeye başlamışlardı. Tüm birinci sınıf olduğunu tahmin ettikleri cadı ve büyücülerle konuşmak için bozulmaz yemin etmişlercesine davranıyorlardı. Babasının, en ucuz asayı istediklerini sonuçta onu kullanacak kişinin küçük kızları olacağını söylemesiyle duyduğu utanç iki katına çıktı. Herkes kendi halindeydi. Ama kız için herkes koyulduğu işi bırakmış onunla dalga geçiyorlardı sanki. Bedenini dalgalar halinde ele geçiren utanç dalgasıyla başını önüne eğdi. Elbet bunun intikamını alacaktı. Ya bugün, ya yarın. Utanmasına, üzülmesine neden olan herkesi kendisiyle aynı duruma düşürebilmek için yeterli olgunluğa ulaşacağı günü iple çekiyordu.
“Sağar mısın?! Sana diyorum!”
İşittiği öfkeli ses tonuyla düşüncelerinden sıyrıldı. Böyle bir şey nasıl yapabilirdi?! Onun düşünmesi bile yasaktı!
Şişkin yanaklarına temiz bir nefes doldurdu. İsteksiz, itaatkar babasının yanına ilerledi. O adama kalsa en ucuz asayı alıp giderlerdi. Ama Ollivander büyücünün asayı değil, asanın büyücüyü seçeceğini söyleyip adamın moralini bozmuştu. Kendisinden beklenen şekilde usulca uzandı, az önce raflardan uçup tezgaha konmuş, kutunun içinde öylece duran asaya. İncelemek istedi. Bunu yapmasına izin vermeyeceklerini biliyor, arkasında beklentiyle ona bakan ailesine kaçamak bir bakış attı. Çekince salladı asayı. Puf! Hiçbir şey olmamıştı. Hogwarts’ın gereksiz, saçma bir okul olduğu konusunda tartışan ağabeylerinin güçlü kahkahaları doldurdu dükkanı. Aldığı gibi gerisin geriye bıraktı asayı. Saçlarını kar tanelerine benzettiği tezgahın arkasındaki adamın tek bir hareketiyle gelen diğer asada aynı sonucu vermişti. Babasının, ağzında, yeteneksiz olduğuna dair gevelediklerini önemsemedi. Sabırsız, bir diğerini denedi. Daha parmaklarının arasına alır almaz hissetmişti. Bu sefer hayatının geri kalanında kullanacağı asayı bulmuştu. Eksik bir parçası tamamlanmıştı sanki. Vücuduna yayılan enerji bunu kanıtlıyordu. Daha sıkı kavrayıp saat yönünde döndürdü. Sertti. Katı olduğu anlaşılıyordu. O zamanlar, karakter özelliklerine ne kadar uygun bir asa kullanacağını bilemezdi.
Asanın ucundan çıkan renkli kıvılcımlar gülümsetmişti lleana’yı. Büyük ağabeyinin atılıp asanın fiyatının ne kadar olduğunu sormasıyla irkildi. Asası onu seçmişti işte. Ötesi yoktu. Bu asayı alacaklardı. Çocukça bir heyecanla çıkışa yöneldi aniden. Kapıdan koşarak çıkarken bu hareketinin nasıl sonuçlanacağını düşünmeden edemiyordu.
Konu: guilty pleasures. 
